Kitty

Soms zijn er dagen.
Dan draait alles in rondjes.
Vooral mijn gedachten.
En gedragingen.
Dan drukt van alles. Jeukt het. Zeurt het.
Dingen waar ik niks aan kan doen.
Dingen waar ik wel wat aan zou kunnen doen. Maar niet weet hoe.
Dingen waar ik wel wat aan zou kunnen doen. Maar geen zin in heb.
Dingen van mezelf.
Dingen van anderen.
Dingen.
Heen en weer.
Op en neer.
Ik wil dan graag een holletje.
Om in weg te kruipen.
Gewoon even stil en rustig.
Gisteren vertelde een cliëntje (13 jaar) bij Visio mij dat ze had gehoord dat mannen een vakje "niks" hadden in hun hoofd.
Dat zij aan Helemaal Niks kunnen denken.
Ze kon zich er echt Niks bij voorstellen.
Zoals vaak waren we het helemaal eens. (Ik vertelde haar nog over het grappige filmpje, dat Mister Moose overigens way funnier vond dan ik, waarin dit ook werd verteld.)
Ik wil dus eigenlijk geen holletje.
Ik wil een vakje Niks.
Maar dat heb ik niet.
Niet eens een pietepeuterig klein minivakje.
Het enige wat op deze dagen helpt is Lachen.
Vandaag hielp little Mister Moose. (Zoals wel vaker.)
Hij had een bestuurder gevonden voor zijn Grote Plastic Kiepwagen.